Istorija etarskog ulja lavande
Etarsko Lavandino ulje se ekstrahuje iz cvetova višegodišnje zimzelene biljke koja se koristi zbog svojih brojnih prednosti i upotreba već više od 2500 godina. Lavanda se može pronaći u Mediteranskoj regiji, Evropi, Africi, Kanarskim ostrvima, Bliskom istoku i Indiji, gde uspeva na sušnom, kamenitom i peskovitom terenu. Reč „lavanda“ verovatno potiče od latinske reči „lavare“, što znači „prati“, budući da se koristi u istoriji u svrhe čišćenja.
Antički Rimljani su koristili lavandu da parfimišu svoje kupke, veš i telo, pritom otkrivajući neka rana saznanja o lekovitim svojstvima ove biljke. Antički Grci su lavandu nazivali „nardus“, prema gradu Narda u Siriji, koji se tada često nazivao „Nard“. Egipćani su koristili lavandu zbog njenog mirisa tokom procesa mumifikacije, kao i kao sastojak u parfimeriji. Dioskorid, grčki lekar koji je služio Rimskoj vojsci, napisao je da lavanda može pomoći kod probavnih problema, upale grla, glavobolje i čišćenja rana.
Engleski travar Džon Parkinson je u 16. veku napisao da je lavanda korisna za bolove u glavi i mozgu. Karlo VI Francuske navodno je zahtevao da njegovi jastuci uvek sadrže lavandu kako bi poboljšao kvalitet svog sna. Početkom 20. veka, lavanda se uglavnom prikupljala sa divljih plantaža na severu Mediteranske regije, a esencijalno ulje se destilovalo u malim, prenosivim direktno grejanim kazanima. Od 1910-ih, eksperimentalne plantaže lavande počele su da se pojavljuju u južnoj Francuskoj, ali se većina lavande za destilaciju esencijalnog ulja i dalje prikupljala sa divljih biljaka na brdima. Mali obim proizvodnje esencijalnog ulja, uglavnom sa divljih cveća i dodat od malih zasada, ostao je standard tokom 1920-ih.
Oštar pad divlje lavande pogodio je južnu Francusku početkom 1930-ih, što je dovelo do znatno manjeg prinosa u regionu. Industrija je nastavila da opstaje na veoma ograničenom divljem berbu i mukotrpno održavanim malim plantažama tokom 1930-ih, dostižući najnižu tačku na početku Drugog svetskog rata. Rene-Maurice Gattefossé, francuski hemičar iz tridesetih godina 20. veka, navodno je opekao ruku u svojoj laboratoriji i koristio lavandino esencijalno ulje kako bi pomogao u tretiranju opekotine. Bio je toliko impresioniran brzim procesom ozdravljenja da je lavandu uključio u svoju knjigu „Aromaterapija: Esencijalna ulja, Biljne Hormone“. Nakon Drugog svetskog rata, počele su da se razvijaju uspešnije operacije uzgajanja lavande u tradicionalnim regijama Evrope. Unapređenja u sadnji i uzgajanju lavande, zajedno sa napretkom u testiranju kvaliteta i hemijskim analizama, stavila su veći naglasak na dosledne prakse i destilaciju na velikom nivou.
